دکوراسیون و طراحی داخلی: تاریخچه و معرفی ۷ طراح افسانه‌ای

دکوراسیون و طراحی داخلی تاریخچه‌ای غنی دارد. به طور کل طراحی داخلی به عنوان هنر و علمِ ارتقای فضای داخلی یک مکان، با هدف ایجاد محیطی آراسته و زیبا تعریف شده است. دکوراسیون و طراحی داخلی در طول تاریخ دستخوش تغییرات زیادی شده است.

تمدن‌های رومی و یونانی با ابداع ساختمان‌های مجهز به سقف‌های گنبدی، هنر مصریان در طراحی و دکوراسیون داخلی را توسعه دادند. در مصر باستان، «خانه‌های سفالی» یا مدل‌هایی از خانه‌ها به عنوان ظروف پیشکش غذا در مقبره‌ها قرار می‌گرفتند. این حوزه قبل از رنسانس و بعد از آن نیز دچار دگرگونی‌های ساختاری شد. در این مطلب به طور کامل تاریخچه دکوراسیون و طراحی داخلی را باهم مرور خواهیم کرد. و در ادامه به معرفی ۷ طراحی افسانه‌ای خواهیم پرداخت.

مقدمه‌ای بر حرفه طراحی داخلی

قبل از آنکه حرفه طراحی داخلی به شهرت برسد، برای هماهنگی با معماری ساختمان‌ها وارد میدان شد. حرفه طراحی داخلی با ظهور طبقه متوسط ​​و معماری پیچیده‌ای همراه شد که در جریان انقلاب صنعتی به محبوبیت رسید. تلاش برای استفاده بهینه از فضا، ضمن توجه به راحتی کاربر و طراحی عملکردی، به روند توسعه و ارتقای امکانات مرسوم در حوزه طراحی داخلی سرعت بخشید. با این وجود، حرفه طراحی داخلی خانه مشخصا از کار یک دکوراتور داخلی که بیشتر در ایالات متحده به کار می‌رود، جداست. اصطلاح دکوراتور داخلی، در انگلستان کمتر به کار می‌رود و متأسفانه هنوز به عنوان یک حرفه رسمی در نظر گرفته نمی‌شود و نظام مشخصی ندارد.

در هند باستان

در هند باستان، معماران برای توسعه چشم‌انداز خود از طراحان داخلی استفاده می‌کردند. این را می‌توان در ارجاعات ویشواکارمای معمار مشاهده کرد که یکی از خدایان اساطیری هندوستان است. آن ارجاعات شامل مجسمه‌هایی هستند که متون باستانی و رویدادهای رخ‌داده در قصرهای قرن هفدهم هند را به تصویر می‌کشند.

در مصر باستان

در مصر باستان، «خانه‌های سفالی» یا مدل‌هایی از خانه‌ها به عنوان ظروف پیشکش غذا در مقبره‌ها قرار می‌گرفتند. با مشاهده این ریزه‌کاری‌های جذاب می‌توان به نشانه‌هایی درباره طراحی داخلی خانه‌های مسکونی در چندین سلسله مصری دست یافت که از این بین می‌توان به تهویه، رواق‌ها، ستون‌ها، ایوان‌ها، درها و پنجره‌ها اشاره کرد.

با نگاهی به تاریخچه طراحی داخلی خانه، نکته‌ای جلب توجه می کند؛ در جریان قرن هفدهم و هجدهم و تا نیمه اول قرن نوزدهم، دکوراسیون داخلی صرفا دغدغه افراد خانه‌دار، مبل‌سازان حرفه‌ای یا صنعتگران بود که می‌توانستند با اتکا به نگاه هنری خود در زمینه طراحی داخلی خانه به دیگران مشاوره دهند. معماران نیز جهت توسعه طراحی داخلی برای ساختمان‌های خود به صنعتگران و پیشه‌وران روی می‌آورند.

قدمت طراحی داخلی به زمان مصریان باستان باز می‌گردد، که خانه‌های ساده گلی خود را با اثاثیه ساخته‌شده از پوست حیوانات، پارچه‌‎های ساده، نقاشی‌های دیوارنگاره‌های زندگینامه‌ای و معنوی، مجسمه‌ها و گلدان‌های نقاشی‌شده تزئین می‌کردند. زیورآلات طلای یافت‌شده در مقبره‌های مصری (مانند شاه توت‌عنخ‌آمون) نیز حاکی از نیاز به دکوراسیون غنی برای به تصور کشیدن مصریان ثروتمند و قدرتمند می‌باشد.

تمدن‌های رومی و یونانی

تمدن‌های رومی و یونانی با ابداع ساختمان‌های مجهز به سقف‌های گنبدی، هنر مصریان در طراحی و دکوراسیون داخلی را با گرامی‌داشت غرور مدنی توسعه دادند. آنها در خانه‌های خود از مبلمان چوبی یونانی با تزئینات ظریف از جنس عاج و نقره استفاده می‌کردند، در حالیکه رومیان بر تلفیق زیبایی و راحتی تمرکز داشتند.

همچنین طراحی داخلی خانه‌ها در هر دو تمدن منعکس‌کننده ثروت و جایگاه اجتماعی و سیاسی آنها بوده است. مبلمان رومی اغلب از سنگ، مرمر، چوب یا برنز ساخته و با کوسن و ملیله‌دوزی تزئین می‌شد. رومیان و یونانیان برای اعتلای خانه‌های خود به استفاده از گلدان‌ها و کف‌های موزاییکی مسحورکننده، دیوارنگاره و نقاشی‌های آب‌رنگی روی آوردند تا فضای خانه‌های خود را منحصربه‌فرد سازند (در همین رابطه: اجاره روزانه ویلا به سبک رومی در بندر انزلی).

طراحی داخلی در دوران اعصار تاریکی

پس از اتمام دوره تزئینات دکوراتیو و به دلیل وقوع جنگ‌های وحشتناک در اروپای قرون وسطی و ظهور کلیسای مسیحی، یک تغییر ناگهانی پدید آمد. تاریخچه طراحی داخلی خانه آن دوران به اعصار تاریکی مشهور است، شامل پنل‌های چوبی تیره‌گون، اثاثیه مینیمال و صرفا کاربردی و کف‌پوش‌های سنگی می‌شود. حتی ثروتمندان آن دوران نیز در انتخاب وسایل تزئینی مانند ملیله‌دوزی‌ و کارهای سنگی به رنگ‌های تیره و بی‌روح گرایش داشتند.

پس از اعصار تاریکی، اروپایی‌ها مجددا به استفاده از رنگ و تزئینات داخلی در خانه‌های خود روی آوردند. در جریان قرن دوازدهم، سبک گوتیک رمانتیک برای استفاده بهینه از نور طبیعی و فضای بازداخلی رواج پیدا کرد.

رنسانس فرانسه در قرون پانزده و شانزده بر مقوله هنر و خلاقیت در طراحی داخلی متمرکز گردید. معماران آن زمان به ساخت خانه‌هایی با مشخصه‌های دکوراتیو مهم، از جمله کف سنگ مرمر، منبت‌کاری‌های چوبی، نقاشی‌ها و مبلمان ساخته‌شده از بهترین مواد روی آوردند. نگاهی گذرا به کاخ‌های سلطنتی، ویلاها و کلیساهای کوچک دوران سلطنت، شما را با بهترین طراحی‌های داخلی دوران رنسانس آشنا می‌کند (در همین رابطه: خرید ویلا به سبک سلطنتی در دهکده ساحلی بندر انزلی).

پس از عصر رنسانس

پس از عصر رنسانس، طرح‌های پیچیده باروک ایتالیا در اروپا گسترش پیدا کرد. برای مثال، در ساخت کاخ ورسای فرانسه از مؤلفه‌های طراحی داخلی باروک مانند مرمر و سنگ‌های رنگی، شیشه‌های رنگی، سقف‌های آراسته‌شده و ستون‌های مارپیچ استفاده شده است. طراحان داخلی اروپایی در قرن هجدهم سبک روکوکو را رواج دادند و در عین حال از ظروف سفالی آسیایی، نگاره‌های گلدار و مبلمان میناکاری‌شده با جزئیات عجیب و غریب مانند عاج و مروارید استفاده می‌کردند. سبک نئوکلاسیک نیز که در اواخر قرن هجدهم رواج یافت، از مؤلفه‌های طراحی روم باستان مانند ابریشم، ساتن و مخمل با رنگ‌های درخشان بهره می‌گرفت.

از اوایل دهه 1800 به بعد، آزادی عمل و پراکنده‌گزینی بیشتری در طراحی داخلی در اروپا و آمریکا رواج یافت. در طی دو قرن بعد و با تغییر زمانه، مجموعه‌ای از جنبش‌های نوآورانه و مدرن در طراحی داخلی ظهور و افول پیدا کردند که از این بین می‌توان به سبک‌های آرت دکو، آرت نووُ، ویکتوریایی و سبک باهاوس صنعتی اشاره کرد. با این حال، قرن نوزدهم شاهد نهایت محبوبیت و توجه به طراحی داخلی بود. در این دوره، طراحی داخلی دیگر منحصر به اماکن سلطنتی و خانه‌های ثروتمندان نبود و مؤلفه‌های روح‌بخش طراحی داخلی در اواخر دهه 1800 توسط توده‌های مردم مورد استفاده قرار می‌گرفت.

دکوراسیون و طراحی داخلی در قرن بیستم

در قرن بیستم، کارکرد به یک مؤلفه کلیدی در رویکرد طراحی داخلی بدل گردید؛ زیرا رواج فزاینده لوازم خانگی مانند اجاق گاز، ماشین لباسشویی و تلویزیون، چالش جدیدی را برای طراحان داخلی پدید آورد و آنها را مجبور ساخت که در طراحی فضاهای خانه به چیزی بیش از مقوله زیبایی‌شناسی توجه کنند.

و با ورود به قرن بیستم، طراحان تازه‌کار و نشریات متعدد برای غلبه بر سلطه خرده‌فروشی‌های بزرگ در دنیای طراحی داخلی وارد میدان شدند. پیش از آن، مری هاویس، نویسنده فمینیست انگلیسی، مجموعه‌ای از مقالات پرطرفدار را در دهه 1880 منتشر کرد و در آن‌ها امیال طبقه بورژوا را در تزئین خانه‌هایشان بر اساس دستورالعمل‌های دیکته‌شده‌ی خرده‌فروشی‌ها به سخره گرفت. پاسخ او این بود که مردم باید از فرصت استفاده کنند و یک سبک طراحی منحصر‌به‌فرد بیافرینند که متناسب با نیازها و سبک زندگیشان باشد. او می‌نویسد:

«یکی از قوی‌ترین باورهای من و یکی از نخستین معیارهای خوش‌سلیقگی، این است که خانه‌های ما به مانند صدف ماهی و لانه پرنده می‌بایست بیانگر ذائقه و عادات شخصی ما باشند.»

گرایش تدریجی به سمت هنرهای دکوراتیو که به عنوان یک حرفه هنری در نظر گرفته می‌شود، به همراه دانش ارائه‌شده توسط تولیدکنندگان و خرده‌فروشان، با افتتاح مؤسسه دکوراتورهای بریتانیا در سال 1899 به ریاست جان دیبل کریس سرعت بیشتری به خود گرفت. این مؤسسه بیش از 200 طراح داخلی را در کل کشور نمایندگی می‌کرد. تا سال 1915، فهرست راهنمای لندن شامل یک فهرست 127 نفری گردید که به عنوان دکوراتور داخلی حرفه‌ای مشغول به کار بودند. از این بین، تنها 10 نفر از آنها خانم بودند.

اولین خانم‌ها به عنوان طراح خانه

با نگاهی بر تاریخچه طراحی داخلی خانه متوجه می‌شویم که «رودا» و «اگنس گرت» اولین خانم‌هایی بودند که در سال 1874 به صورت حرفه‌ای به عنوان طراح خانه آموزش داده شدند. اهمیت کار طراحی آنها در آن زمان مشابه کار ویلیام موریس، استاد افسانه‌ای طراحی داخلی در نظر گرفته می‌شد. در سال 1876، کتابچه راهنمای آنها –پیشنهاداتی برای دکوراسیون خانه در نقاشی، اثاثیه چوبی و مبلمان– قدرت آنها را تثبیت کرد و دیدگاه‌های آنها را در رابطه با رویکردهای هنری طراحی داخلی، به طبقه متوسطی ​​که تشنه طراحی بودند خوراند.

در مجموعه مصور نجاری و بنایی در سال 1900 آمده است:

«تا همین اواخر، وقتی کسی می‌خواست اثاثیه خانه‌اش را تهیه کند، به فروشنده‌های مختلف سر می‌زد و اثاثیه را یکی یکی انتخاب می‌کرد… اما امروز یک فرد متخصص را در زمینه اثاثیه هنری استخدام می‌کند. او تمام اتاق‌های خانه را بررسی می‌کند و از ذهن هنری خود برای تهیه لوازم کمک می‌گیرد.»

کندیس ویلر، که یکی از اولین طراحان داخلی خانم در آمریکا محسوب می‌شود، یک رویکرد کاملا جدید را در رابطه با طراحی داخلی آمریکایی ارائه کرد. او یکی از چهره‌های برجسته در توسعه اولین دوره‌های طراحی داخلی برای خانم‌ها بود که در تعدادی از مراکز اصلی آمریکا برگزار می‌شد.

این دوره‌ها در آن زمان به عنوان یک رفرنس مهم در دکوراسیون خانه شناخته می‌شدند. یکی دیگر از آثار تأثیرگذار در رابطه با حرفه نوظهور دکوراسیون، مجله دکوراسیون خانه‌ها بود؛ یک راهنمای پرخواننده و مفید در خصوص طراحی داخلی که توسط ادیت وارتون و استاد معماری، اوگدن کادمن، در سال 1897 در ایالات متحده منتشر گردید.

در این اثر محبوب، نویسندگان دکوراسیون و طراحی داخلی ویکتوریایی را بی‌ربط پنداشتند. خانه‌های بی‌روح، تاریک و بی‌احساس که با اثاثیه بزرگ، لوازم جانبی ویکتوریایی و مبلمان بزرگ دسته‌دار تزئین می‌شدند، دیگر مناسب نبودند. آنها به این مسئله اشاره کردند که سبک طراحی فعلی به جای برنامه‌ریزی برای فضا و جزئیات معماری، بیش از حد بر مبلمان پارچه‌ای تمرکز دارد که اتاق‌ها را خسته‌کننده، ناراحت‌کننده، بی‌احساس و بیش از حد گرانبها می‌کند.

کتابچه آنها هنوز به عنوان یک نقطه عطف مهم در نظر گرفته می‌شود و موفقیت آنها باعث ظهور طراحان داخلی حرفه‌ای متعددی شده که عمدتا مواضع مشابهی در زمینه طراحی دارند. همانطور که پیداست، دنیای طراحی داخلی راه زیادی را از زمان مصریان باستان پیموده است؛ طراحان امروزی دسترسی نامحدودی به جنبش‌های طراحی، سبک‌های مبلمان و طرح‌های برجسته گذشته دارند (در همین رابطه: خرید ویلا در منطقه آزاد در بندر انزلی به سبک ویکتوریایی).

خط زمانی تاریخچه طراحی داخلی

• عصر حجر (6000 تا 2000 قبل از میلاد)

اولین نشانه مربوط به دکوراسیون داخلی، به اقامتگاه‌های دوران پیش از تاریخ باز می‌گردد. این خانه‌ها از گل، پوست حیوانات و چوب ساخته می‌شدند.

• اروپای نوسنگی (2000 تا 1700 قبل از میلاد)

اولین سفال دست‌ساز که به صورت کاربردی و تزئینی مورد استفاده قرار گرفت، در این عصر ساخته شد.

• مصر باستان (2700)

ظهور خانواده‌های سلطنتی باعث شد که مردم علاوه بر خانه‌های گلی به سکونت در ساختمان‌ها روی آورند. ساختمان‌های جدید با نقاشی‌های دیواری تزئین شده بودند که تاریخ و باورهای مردم را نشان می‌داد. آنها برای اولین بار از مبلمان ساده و اشیاء تزیینی مانند گلدان و مجسمه در خانه‌های خود استفاده می‌کردند.

• امپراتوری یونان (1200 تا 31 قبل از میلاد)

پیشرفت در تمدن و سبک زندگی به مردم اجازه داد که خانه‌هایشان را به شکل مورد علاقه خود تزئین کنند. ثروتمندان از اثاثیه منبت‌کاری شده  با نقره و عاج برخوردار بودند. ستون‌های نقش‌دار و نمادین از عناصر برجسته طراحی داخلی این عصر بودند. بعلاوه، یونانیان قواعد خاص خود را برای ساخت بناها وضع کردند.

• امپراتوری روم (753 قبل از میلاد تا 480 پس از میلاد)

این دوره با عصر ریاضت مصادف بود که خانواده‌های سلطنتی نمی‌توانستند ثروتشان را صرفا از طریق خانه‌هایشان به رخ بکشند. رومیان خانه‌های خود را با دیوارنگاره و موزاییک تزئین می‌کردند و مبلمانی داشتند که پایه‌هایشان به شکل پنجه بود.

• اعصار تاریک (900 تا 1500)

اعصار تاریک با بی‌علاقگی به طراحی داخلی همراه بودند و مردم دیوارهای چوبی ساده، مبلمان مینیمال، و کف‌های تخته‌سنگی را ترجیح می‌دادند.

• امپراتوری بیزانس (500 تا 1500)

در این دوره، گنبدهای بزرگ و دکورهای رو به انحطاط در مرکز توجه قرار گرفتند.

• دوره رنسانس (1400 تا 1600)

زیبایی طراحی داخلی، یکی از مشخصه‌های اصلی دوره رنسانس است؛ این دوره با ظهور مبلمان و هنرهای باشکوه همراه بود که در قالب رنگ‌های زنده و منسوجات مجلل مانند ابریشم و مخمل و سطوح مرمری مورد استفاده قرار می‌گرفتند. از آنجایی که فرش‌ها حتی برای ثروتمندترین افراد نیز بسیار گرانبها بودند، به عنوان هنر دیواری استفاده قرار می‌گرفتند.

• گوتیک (1140 تا 1400)

در پاسخ به اعصار تاریک، تزئینات دکوراتیو و رنگ‌های جسورانه یک بار دیگر به مشخصه‌های اصلی طراحی داخلی بدل شدند. دو ویژگی بارز این دوران که تا به امروز ادامه داشته است، پنجره‌های بیشتر برای داشتن خانه‌های روشن‌تر با پلان‌های باز هستند.

• باروک (1590 تا 1725)

عناصر خودنما و هنری، جزء اصلی طراحی‌های مجلل در این دوران بودند که در آنها از شیشه‌های رنگی، ستون‌های پیچ‌خورده، سنگ مرمر رنگی، سقف‌های نقش‌دار، آینه‌های طلاکاری‌شده و لوسترهای بسیار بزرگ استفاده می‌شد.

• سنتی (1700 تا امروز)

طراحی داخلی سنتی که یک حالت رسمی دارد، همچنان یکی از نقاط اتکای طراحی داخلی است. طراحی داخلی سنتی یک اصطلاح کلی برای سبک‌ها و جنبش‎های مختلفی است که روحیات یا سمت و سوی مشخصی ندارند.

طراحی سنتی، تاریخ غنی و درخشان گذشته را با قیاس آن دوران با مؤلفه‌های مدرن در چرخش به سمت طراحی‌های زیبا، و تأکید بر دکوراسیون اروپایی قرن هجدهم و نوزدهم گرامی می‌دارد. طراحی سنتی یک رویکرد بی‌زمان است که جذابیت و راحتی را تداعی می‌کند و یک مسیر عالی برای کسانی است که به عتیقه‎جات، هنر کلاسیک، تقارن و طراحی‌های تاریخی علاقه دارند.

• روکوکو (1700)

روکوکو یک سبک بسیار زیبا و مبتنی بر جزئیات فراوان است که تزئینات آن شکل و شمایلی شبیه گیاهان دارند. در طراحی روکوکو از المان‌های خاص مانند پوسته لاک‌پشت و صدف و مروارید و همچنین سرامیک آسیایی استفاده می‌شد.

• انقلاب صنعتی (1760 تا 1820)

در جریان انقلاب صنعتی به عنوان یک نقطه عطف در تاریخچه طراحی داخلی خانه ، این حوزه با مخاطبان گسترده‌ای مواجه گردید و عامه مردم به راحتی به آن دسترسی پیدا کردند. این پیشرفت تا حد زیادی مدیون توسعه فرایندهای چاپ است که امکان توزیع گسترده مجلات مد و سبک زندگی را فراهم آورد. بعلاوه، اقلام لوکس به شکل فزاینده‌ای در دسترس مردم قرار گرفتند.

• سبک نئوکلاسیک (1780 تا 1880)

با الهام از فرهنگ یونان و روم باستان در زمینه جزئیات و موتیف‌های معماری، در این دوره شاهد طراحی‌هایی بودیم که بر فلزات برنز و طلا، و مبلمان نرم با ابریشم، مخمل و ساتن متکی بودند. روند ست کردن کاغذ دیواری با مبلمان نیز در این دوره رواج پیدا کرد.

• استوایی (1880 تا امروز)

هم‌زمان با اینکه امپراتوری بریتانیا بر کشورهایی مانند هند و سرزمین‌هایی مانند هند غربی سلطه پیدا کرد، مؤلفه‌های طراحی داخلی خود را با طراحی‌های مناطق اشغالی در هم آمیخت و آمیزه‌ای از سنت و بیگانگی آفرید.

• جنبش زیبایی‌شناسی (1800 تا امروز)

با در نظر داشتن «هنر برای هنر»، جنبش زیبایی‌شناسی راهی برای رادیکال‌ها بود تا انزجار خود را از طراحی‌های داخلی خسته‌کننده آن زمان ابراز کنند. نکته کلیدی این جنبش در آن بود که کارکرد و کاربرد را به زیبایی ترجیح می‌داد.

• توسکانی (1840 تا امروز)

با الهام از طبیعت جذاب و آرامش‌بخش توسکانی در ایتالیا، طراحی داخلی در این دوره بر سادگی با چاشنی تجمل متمرکز بود.

• هنر و صنایع دستی (1860 تا 1910)

مردم برای ابراز مخالفت خود با اقلام تولید انبوه در عصر نوآوری‌های انقلاب صنعتی، به صنایع دستی سنتی و المان‌های کلاسیک برای تولید مبلمان روی آوردند.

• روستیک یا روستایی (1870 تا امروز)

در طراحی داخلی روستایی شاهد مبلمان دست‌ساز و اتاق‌های دلباز با تیرها و ستون‌های چوبی هستیم. دکوراسیون روستیک آمیزه‌ای از یک طراحی راحت، آرام و کاربردی است که برای ایجاد یک فضای روستایی گرم در کنار هم قرار گرفته‌اند. استفاده از مواد طبیعی به عنوان پایه و نقطه شروع ساخت دکوراسیون روستایی، به ایجاد یک زیبایی اصیل و فضای دنج و راحت منجر می‌شود.

• مدرنیسم (1880 تا 1940)

جنبش مدرنیسم بر سادگی، شفافیت فرم و یک‌دستی در طراحی تأکید داشت. برخی از چهره‌های برجسته این جنبش شامل میس فن در روهه، لو کوربوزیه و ارو سارینن هستند که امضاهایشان در میز و صندلی‌های محبوب سارینن، مظهر سبک طراحی مدرن است.

• آرت نووُ یا هنر نو (1890 تا 1920)

گرایش جنبش آرت نووُ در ارائه شکل و شمایل‌های طبیعی برگرفته از گیاهان خلاصه می‌شود که با خطوط منحنی و اشکال ارگانیک شناخته می‌شوند. ( در خصوص دکوراسیون منزل با گیاهان بد نیست مروری داشته باشید.)

• احیای استعماری (1905 تا امروز)

احیای استعماری که در ایالات متحده محبوب بود و تحت تأثیر جشن صد سالگی تاریخ آمریکا قرار داشت، از سبک‌های تاریخی نئوکلاسیک و جورجیایی الهام گرفته بود. احیای استعماری، محبوب‌ترین سبک آن دوره تا زمان جنگ جهانی دوم بود. برخی بر این باورند که تولید خودرو در جلب توجه مردم به منابع تاریخی مؤثر بوده است، زیرا به آنها کمک نمود که از مکان‌های دیدنی بازدید کنند.

• اکلکتیک یا التقاطی (1900 تا امروز)

در ادامه بررسی تاریخچه طراحی داخلی خانه و با ورود سبک التقاطی به عرصه زیبایی‌شناسی، برخی از مورخان به نیاز فزاینده به طراحان داخلی اشاره کردند؛ طراحانی که بدانند چطور سبک‌های طراحی مختلف را به تناسب تعداد روزافزون طراحان با هم ادغام کنند. سبک التقاطی با هارمونی و ترکیب سبک‌های متفاوت، بافت‌های مشابه و رنگ‌های متضاد سر و کار دارد و هدف آن ایجاد یک اتاق منسجم و زیبا است که در مجلات دکوراسیون خودنمایی خواهد کرد؛ زیرا این سبک طراحی استعداد زیادی می‌طلبد و به چشم بیننده جذاب می‌آید. و از آنجایی که طراحی داخلی التقاطی همه با آزمایش و بازی سر و کار دارد، سعی کنید از آزادی عملی که به شما می‌دهد، لذت ببرید.

• مدرن (1918 تا 1950)

طراحی داخلی مدرن با تمرکز بر فضای داخلی پراکنده و رنگ‌های اصلی، از ترند زیبایی‌شناختی مبتنی بر آراستگی و تزئینات مفرط اجتناب کرد. شاید برایتان جالب باشد بدانید تفاوت سبک‌ مدرن و معاصر در طراحی داخلی خانه چیست؟

• باهاوس (1920 تا 1934)

این جنبش که تا به امروز به دلیل ایده‌پردازی‌های بزرگ و در عین حال مینیمال و زیبای خود شناخته می‌شود، توسط یک معمار آلمانی به نام والتر باهاوس راه‌اندازی شده، که مکتب هنر و طراحی باهاوس را نیز در وایمار آلمان تأسیس کرده است. این جنبش به سرعت برخی از تأثیرگذارترین معماران، مجسمه‌سازان و طراحان گرافیک، مبل‌سازان و طراحان مستقل را از اواسط تا اواخر قرن بیستم پرورش داد.

• کانتری یا محلی (1920 تا 1970)

سبک کانتری که از خانه‌های رعیتی سنتی الهام گرفته است، یک سبک کاربردی با اثاثیه با کیفیت و مبلمان سبک وینتیج بود. نگرش امروزی به سبک کانتری مدرن در طراحی داخلی، یک کلاسیک ایده‌آل است. کانتری مدرن با فاصله گرفتن از سبک طراحی صرفا سنتی اجازه می‌دهد که از مؤلفه‌های سرزنده‌تر، ظریف‌تر و مینیمال‌تر در طراحی داخلی استفاده کنید.

• تاریخچه طراحی داخلی خانه و آرت دکو (1920 تا 1960)

این جنبش ترکیبی اعجاب‌آور از سبک‌های طراحی اوایل قرن بیستم است که از این بین می‌توان به کنستراکتیویسم، کوبیسم، مدرنیسم، باهاوس، آرت نووُ و فوتوریسم اشاره کرد. آرت دکو یکی از آشناترین سبک‌های طراحی داخلی است که نشان‌دهنده مدرنیته، زرق‌وبرق روزمره و ظرافت است. طراحی این دوران بر خطوط صاف، اشکال زاویه‌دار و بدون ایراد، رنگ‌های بولد و الگوهای زیگ‌زاگ و فیگورهای نوری متکی بوده است. مدل‌های مجلل و سطوح فلزی نیز از مشخصه‌های طراحی آن دوران بودند که زرق‌وبرق بیشتری به طراحی می‌بخشیدند.

مواد مورد استفاده در طراحی آرت دکو صاف و صیقلی بوده و به انعکاس زرق‌وبرق روزانه کمک می‌کنند. فلزات بسیاری در این سبک وجود دارد؛ از طلا و نقره گرفته، تا فولاد ضد زنگ و کروم. آنها به هر اتاقی یک حس زیبا و مجلل می‌بخشند و می‌توان از آنها در هر جایی استفاده کرد. یک اتاق نشیمن مدرن را با آرت دکو تصور کنید: یک میز قهوه خوری طلایی با سطح شیشه‌ای، لامپ‌های کرومی و یک فرش نقش‌دار به رنگ مشکی، طلایی و سفید. شیشه نیز یک عنصر پرکاربرد در طراحی آرت دکو است که در قالب آینه، میزهای شیشه‌ای، المان‌های تندیسی یا یک گلدان و لامپ هنری به کار می‌رود؛ زیرا شیشه زیبایی یک اتاق آرت دکو را دوچندان می‌کند.

• مدیترانه‌ای (1920 تا امروز)

برای القای حس کشورهای ساحلی اروپایی، در این سبک از بافت‌های سفالی، سنگ و کاشی‌های طرح‌دار همراه با گل‌آهن و رنگ‌های با تم آبی استفاده شده است.

• سورئالیسم (1925 تا 1930)

سورئالیست‌های نامدار مانند سالوادور دالی، آندره برتون و ماکس ارنست از این جنبش آوانگارد استفاده کردند تا مردم را از عادت‌های قابل پیش‌بینی ایشان در طراحی، موسیقی، هنر و حتی طراحی داخلی رها کنند.

• مدرن نیمه قرن (1930 تا امروز)

اصطلاح نیمه قرن تا دهه 80 وجود نداشت و کسی نمی‌تواند زمان دقیقی برای شروع آن تعیین کند؛ اما این دوره ترکیبی است از طراحی کاربردی بعد از جنگ جهانی دوم، خوش‌بینی دهه 50، طبیعت خاکی دهه 60 و حس و بافت مصالح در دهه 70 که با تکیه بر سادگی اسکاندیناویایی در هم تنیده شده‌اند. (در همین رابطه: ساختمان‌های قدیمی بندر انزلی.)

شاید بتوان طراحی مدرن نیمه قرن را واکنشی یه کاهش زرق‌وبرق و تزئینات دهه 40 دانست؛ همانطور که در آغاز، دکور نیمه قرن با نفی و بازیابی کامل حواس همراه گردید. این سبک، حس تازگی و سرزندگی دارد و با توجه به اینکه بر راحتی و کاربرد تمرکز دارد، هرگز از مد نمی‌افتد. برخلاف سایر جنبش‌های زیبایی‌شناختی، دکوراسیون مدرن نیمه قرن از منظر طراحی ساده‌تر است؛ زیرا فرم در عین توجه به مصالح مورد استفاده، از کارکرد پیروی می‌کند و قصد ندارد مصالح را به چیزی تبدیل کند که برای آن تهیه نشده‌اند.

• مدرن اسکاندیناویایی (1930 تا امروز)

این جنبش بر مشخصه‌های اشیاء زیبا و کاربردی تأکید دارد که هم مقرون‌به‌صرفه و هم در دسترس هستند؛ به همین دلیل است که این جنبش تا امروز محبوب مانده است. طراحی داخلی اسکاندیناویایی که به مدرنیسم تعلق دارد، یک جنبش طراحی است که بر کارکرد و سادگی تمرکز دارد. بعلاوه، از مواد طبیعی مانند چرم، چوب و کنف استفاده می‌کند. طراحی داخلی اسکاندیناویایی اغلب تحت تأثیر ارتباط با طبیعت قرار دارد که آمیزه‌ای از اشکال طبیعی، انتزاع و استفاده از المان‌های طبیعی است.

• انتقالی (1950 تا امروز)

با اختراع تلویزیون و ورود آن به اکثر خانه‌ها در ایالات متحده، طراحی داخلی مبتنی بر ست مورد توجه اکثر مردم قرار گرفت. سبک انتقالی به تلفیق اثاثیه سنتی و مدرن، مصنوعیجات و عناصر دکوراتیو اشاره دارد که آزادی عمل بیشتری به شما می‌دهد؛ زیرا وقتی به دنبال تزئین خانه خود هستید، هیچ محدودیتی در رابطه با سبک طراحی شما وجود ندارد. در اصل، طراحی داخلی انتقالی تلفیقی از سبک‌های مختلف طراحی است که برای ایجاد یک طراحی منسجم یک اتاق با هم ادغام شده‌اند.

• پست‌مدرنیسم (1978 تا امروز)

این جنبش به عنوان یک چالش در برابر آنچه که مردم انعطاف‌پذیری عمومی جنبش مدرنیسم می‌پنداشتند، ظهور پیدا کرد. یکی از چهره‌های اصلی پست‌مدرنیسم، معمار و طراح ایتالیایی اتوره سوتساس بود، که اشکال پویا، تصاویر انتزاعی و داستان‌های رنگی منسجم امضای کاری او بودند.

• معاصر (1980 تا امروز)

در بررسی تاریخچه طراحی داخلی خانه متوجه می شویم که طراحی داخلی معاصر یک سبک کلاسیک است، اما به لطف استفاده ماهرانه از دکوراسیون برای اطمینان از اینکه هرگز از مد نخواهد افتاد، کاملا در لحظه و بی‌زمان است. دکوراسیون مدرن می‌تواند سرد، محدودکننده و مینیمال باشد، اما سبک معاصر آرامش‌بخش و راحت است و با تمرکز بر مؤلفه‌های معماری، جزئیات تزئینی، توجه به مقیاس‌های جسورانه و یک پالت رنگی مختصر برای ایجاد فضایی گرم و راحت طراحی شده است.

سادگی، خطوط صاف، بازی با بافت و ظاهر آرام، لازمه ساختن یک خانه کاملا متوازن به سبک معاصر هستند.

۷ شخصیت افسانه‌ای در دکوراسیون داخلی

۱. السی د ولف

زندگی السی د ولف که به عنوان «اولین طراح دکوراسیون داخلی آمریکا» شناخته می‌شود، مثل اتاق‌هایی که دکور می‌کرد، مجلل بود. این مسئله در تصویر بالا که السا را در کت زنانه پر زرق‌وبرق شیاپارلی می‌بینید، مشخص است. زندگی د ولف به یک اندازه رمانتیک و ماجراجویانه است. او پس از تحصیل در اسکاتلند، به دربار ملکه ویکتوریا راه یافت و سپس به ایالات متحده بازگشت و بازیگر شد. در آنجا «ازدواج بوستونی» (اصطلاحی برای دو زن مجرد که با هم زندگی می‌کنند؛ برگرفته از کتاب بوستونی‌ها اثر هنری جیمز) را با معشوقه و مبلغ ادبی موفق‌اش الیزابت ماربری تجربه کرد.

استایل و سبک لباس پوشیدن او به سبک پاریسی او را به یک الگوی تأثیرگذار در بین تماشاگران تبدیل کرد و باعث شد که به عنوان خوش‌لباس‌ترین زن جهان شناخته شود. اولین اقدام او در طراحی داخلی، اجتناب از دکوراسیون تاریک و محزون ویکتوریایی در خانه مشترک او و ماربری بود. پس از آنکه او توانست خانه را با موفقیت بازسازی و فضای داخلی مجلل آن را مینیمال کند، به اولین دکوراتور داخلی تبدیل شد که کمیسیون طراحی می‌گیرد.

این کمیسیون برای طراحی دکور اولین باشگاه اجتماعی نخبگان نیویورک برای زنان-کلاب کلونی معروف-به او اعطا شد. خانواده‌های نامداری مانند ویتنی، مورگان، هریمن و آستور در این کلاب عضویت داشتند. د ولف خیلی زود به محبوب‌ترین طراح دکوراسیون داخلی زمان خود تبدیل شد و اولین کتاب طراحی داخلی را در سال 1913 با عنوان «خانه‌ای با طعم خوش» منتشر کرد.

او تلفیق تصاویر حیوانات با سبک معماری چینی را دوست داشت، به سبک‌های ریجنسی و چیپندل و همچنین طرح‌های سیاه و سفید علاقه داشت و از پیشگامان نمایش رنگ بژ در دکور بود. مهم‌ترین پروژه‌های او شامل خانه‌های کاند نست، فریکس و هویتس است. سبک ضد ویکتوریایی و اتاق‌های روشن‌تر، سرزنده‌تر، ساده‌تر و مینیمال او همچنان محبوب است. (پیشنهاد بررسی: املاک آپارتمانی و ویلایی با طراحی بسیار دلباز در پاسداران)

۲. ژان میشل فرانک

جای تعجب ندارد که هنرمندان معمولا از دنیای اطراف خود الهام می‌گیرند. تأثیر اعجاب‌انگیز پاریس دهه 1930 نیز بر طراح دکوراسیون و طراح داخلی نامدار آن دوران، ژان میشل فرانک، مشهود است. بخت با فرانک یار بود که طراحی‌های او همیشه با آثار پیکاسو و براک به دیوار آویخته می‌شد و از پاریسی‌های سرمایه‌دار مانند مان ری گرفته تا سوسیالیست‌هایی مانند راکفلرز کارهایش را می‌پسندیدند.

با اینکه فرانک به عنوان یک مینیمالیست شناخته می‌شود، لایه‌بندی ماکسیمال او در طراحی، آثارش را الهام‌بخش‌تر کرده است. به عنوان یک طراح مبلمان، سایه‌نماهای او حداقلی و ظریف است و جزئیات مجللی دارد. به صفحات میکا، درب‌های برنزی، لوازم جانبی ساخته‌شده از کوارتز، و مجموعه‌ای از اثاثیه و صندلی‌های تهیه‌شده از پوست گوسفند که برای برند لوکس هرمس طراحی کرده است، نگاه کنید.

رنگ سفید امضای او بود و در عین حال باعث می‌شد که طراحی‌هایش بی‌تفاوت و پیچیده جلوه کنند. فرانک همچنین به خاطر طراحی یکی از برجسته‌ترین مبلمان مینیمالیستی تاریخ (میز پارسونز) شناخته می‌شود که دکور آن با لوکس‌ترین وسایل انجام گرفته است.

علیرغم تمایل حرفه‌ای فرانک به طراحی عالی و میل باطنی‌اش به کیفیت برتر، او از عناصر زندگی روزمره نیز بهره می‌گرفت تا فضا را صمیمی‌تر، جذاب‌تر و واقعی‌تر نشان دهد. آثار او همچنان در موزه‌ها مورد تحسین قرار می‌گیرند و اثاثیه‌اش در حراجی رکوردشکنی می‌کنند. (بررسی کنید: واحدهای مسکونی مینیمال نوساخته در خیابان ساحل قو انزلی)

۳. خواهر پریش

خواهر پریش که به خاطر طراحی‌های دست و دلبازانه‌اش شهرت دارد، به واسطه خلق ظاهر محلی آمریکایی شناخته می‌شود که از ماندگارترین سبک‌های طراحی در نیم قرن گذشته است. ظاهر آمریکایی طراحی‌های پریش، که در خانواده‌ای ثروتمند متولد گردید، از نگاه او به سبک کانتری انگلیسی نشأت می‌گیرد؛ البته گرما، کاراکتر و جذابیت خانگی بیشتری نسبت به آن دارد.

او حرفه خود را به عنوان یک زن خانه‌دار و آموزش‌ندیده با دکوراسیون پر هیاهوی خانه خود آغاز کرد. پس از جلب توجه خانم‌های خانه‌دار ثروتمند که به او اجازه دادند برای بازسازی خانه‌هایشان اقدام به طراحی کند، هادلی بر نیاز به طراحی مقرون‌به‌صرفه در دوران رکود بزرگ تأکید کرد و خود را به عنوان یک دکوراتور اقتصادی برای کسانی که در این دوره به دنبال بازسازی خانه‌های خود بودند، معرفی کرد.

سبک دکوراتیو او به منزله نفی کامل کلکسیون عتیقه‌های پدرش بود، زیرا او بیشتر به نوارهای حاشیه‌دوزی، پارچه‌های چیت، قلاب‌بافی و صندلی‌های پر شده علاقه داشت و در عین حال وسایل قدیمی را نیز بکار می‌گرفت.

«نوآوری به معنای رفتن گذشته و بازگرداندن وسایلی است که خوب، زیبا، مفید و ماندگار هستند.»

طراحی‌های او برای مشتریانی مانند بروک آستور، رمانتیک، گرم و مجلل بودند؛ با این حال، او به‌خاطر اخلاق نیشدار و ترسناک خود و همچنین ارزیابی‌های بی‌رحمانه‌اش از فضای خانه مشتریان شناخته می‌شد.

شرکت طراحی پریش شاهد رشد طراحان بزرگی بود که در کنار هادلی نامی برای خود دست و پا کردند. از این بین می‌توان به آلبرت هادلی افسانه‌ای اشاره کرد که بیش از 30 سال در کنار او طراحی کرد. رابطه حرفه‌ای آنها به عنوان یکی از موفق‌ترین همکاری‌ها در تاریخ طراحی داخلی شناخته می‌شود. (پیشنهاد بررسی: فروش ویلاهای لوکس با طراحی دوبلکس و تریبلکس در شهرک دهکده ساحلی)

۴. آلبرت هادلی

در مجموعه پروژه‌های آلبرت هادلی، که به عنوان پدر طراحی داخلی دوره انتقالی شناخته می‌شود و به‌خاطر ترکیب استادانه زرق‌وبرق و عملکرد شهرت دارد، و اغلب به عنوان «سردمدار دکوراتورهای آمریکایی» از وی یاد می‌شود، نام‌های بزرگی مانند راکفلر، آستور، گتی و ملون به چشم می‌خورد.

با این حال، نام‌های بزرگ برای هادلی هرگز به اندازه طراحی اهمیت نداشتند. او در سال 2004 به مجله نیویورک گفت:

«اسامی واقعا اهمیتی ندارند. آنچه که مهم است، کاری است که می‌توانید برای ساده‌ترین افراد هم انجام دهید. تجمل بخشی از آن است، اما مهم‌ترین چیز نیست. طراحی با نظم و واقعیت سر و کار دارد. ما نباید فانتزی را به واقعیت ترجیح دهیم.»

هادلی که در تنسی متولد شده بود، پس از خدمت در جنگ جهانی دوم به نیویورک نقل مکان کرد. در نیویورک، در مدرسه طراحی پارسون به تحصیل و تدریس پرداخت و به‌خاطر سبک دکوراسیون مدرن و حس غریزی‌اش نسبت به توازن معروف گردید. او سبک‌های طراحی مختلفی را با این شعار که «هیچ‌چیز، هیچ‌وقت خیلی کم یا خیلی زیاد نیست» به طرز ماهرانه‌ای با هم ترکیب کرد.

خواهر پریش که به دنبال شریکی با استعدادهای فنی بیشتر بود، هادلی را در سال 1962 وارد تیم خود کرد. همکاری پریش-هادلی در طی چند دهه منجر به بازسازی خانه خانواده‌های بزرگ آمریکایی گردید. همکاری آنها بیشتر به‌خاطر بازسازی اتاق نشیمن کاخ سفید کندی و همچنین خانه شخصی وی شهرت دارد. پس از درگذشت پریش، هادلی در اواسط 80 سالگی خود به کار بر روی پروژه‌هایی پرداخت که برخلاف کارهای طراحان آن دوره، تلفیقی از سبک‌های طراحی مختلف بودند.

۵. دوروتی دراپر

طرح‌های دوروتی دراپر که مدت‌ها به عنوان کوکو شانل دنیای دکوراسیون شناخته می‌شدند، سرزنده، مجلل، شاد و مملوء از شخصیت بودند. اتاق‌هایی که او طراحی کرد، یک پالت رنگی محدود بر مبنای سیاه و سفید کلاسیک داشتند، یا در طراحی آنها از الگوهای گرافیکی بزرگ و ترکیب صورتی و سبز، فیروزه‌ای و رنگ‌های مرکباتی استفاده می‌شد. دراپر، که دخترعموی خواهر پریش بود، اولین دکوراتور داخلی اماکن تجاری بود که اولین شرکت رسمی طراحی داخلی را به نام Architectural Clearing House در سال 1923 تأسیس کرد.

او در کتاب «دکوراسیون یک سرگرمی است» در سال ۱۹۳۹ نوشت:

«تقریبا همه باور دارند که یک مقوله عمیق و مرموز در دکوراسیون داخلی وجود دارد و قبل اینکه بتوانید وارد این عرصه شوید، باید جزئیات پیچیده مربوط به دوره‌های مختلف را بدانید. خب، شما چنین کاری نمی‌کنید. دکوراسیون صرفا یک سرگرمی است و با لذت بردن از رنگ، آگاهی از توازن، احساس کردن نور، حس کردن سبک، اشتیاق به زندگی و لذت وافر از لوازم جانبی هوشمند سر و کار دارد.»

دراپر که در سال 1960 به‌عنوان تأثیرگذارترین طراح داخلی آمریکا نام گرفت، امضای افسانه‌ای خود را با «سبک باروک مدرن» در چندین ساختمان نمادین از جمله سالن غذاخوری موزه متروپولیتن نیویورک و هتل‌های فیرمونت و مارک هاپکینز در سانفرانسیسکو بر جای گذاشته است. بازسازی کامل هتل گرین‌بریر در ویرجینیای غربی نیز که پس از 70 سال هنوز نو به نظر می‌رسد، از جمله آثار ماندگار دراپر است.

۶. دیوید هیکس

حرفه طراحی داخلی دیوید هیکس، که در اصل یک تصویرگر تبلیغاتی در لندن بود، پس از آن آغاز شد که بازسازی خانه پدری هیکس در یک مجله پوشش داده شد. هیکس قالب‌های گذشته را شکست و با شیوه‌های سنتی محافظه‌کار و متظاهر دکوراسیون انگلیسی مخالفت کرد. او در مقابل، به تلفیق غیرمنتظره و در عین حال منسجم طرح‌های مختلف روی آورد. طراحی‌های داخلی التقاطی او اغلب آمیزه‌ای متمایز از رنگ‌ها، الگوها، ساختارها و سبک‌های طراحی گوناگونی بود که هر کدام شاهکارهایی جذاب و فریبنده بودند.

برجسته‌ترین پروژه‌های هیکس، که در دهه 1960 به یکی از محبوب‌ترین طراحان دنیا بدل شده بود، شامل اتاق شاهزاده چارلز و پرنسس آن و یک کلاب شبانه مجلل در یک کشتی اقیانوس‌پیما و قایق تفریحی برای پادشاه فهد عربستان سعودی بود. هیکس در دهه 1970 تولید کاغذ دیواری، پارچه و بافت‌های اختصاصی برای مجموعه طراحی‌های خود را آغاز کرد که در هشت کشور جهان طرفدار داشتند.

۷. بیلی بالدوین

بیلی بالدوین به‌خاطر رویکرد فراگیر خود در طراحی داخلی مورد تحسین قرار می‌گرفت، اما از عنوان «طراح داخلی» بیزار بود و ترجیح می‌داد از او به عنوان «دکوراتور» یاد شود. اون معتقد بود که استخوان‌بندی بنا در اولویت است و راحتی و کیفیت در درجه دوم اهمیت دارند.

شاید لازم باشد جمله‌ای که در مقدمه از او نقل کردیم را مجدد به یاد بیاوریم:

«همیشه باور داشتم که معماری مهم‌تر از دکوراسیون است. مقیاس و تناسب باعث رضایت همیشگی می‌شوند که با تزئینات میسّر نمی‌شود.»

فضاهای داخلی او شفاف و بی‌نقص بودند. او بر خلاف همکارانش با همان اثاثیه مشتریان کار می‌کرد و کاربری آنها را با یک حس غریزی تغییر می‌داد. در پروژه‌های مختلف بالدوین، از بازسازی چشمگیر آپارتمان کول پورتر در برج‌های والدورف گرفته تا مجتمع اسکورپیوس جکی او، تا اتاق نشیمن دایانا وریلند در خیابان ردپارک، شاهد توجه ویژه او به مقیاس و تناسب هستیم.

نظرسنجی اخیر در رابطه با آثار بالدوین، که استاد دکوراسیون کاربردی است و طراحی‌هایش با رنگ‌های برجسته، تصاویر و انتخاب‌های دقیق شناخته می‌شوند، نشان داد که کارهای او همچنان محبوب هستند.

در پایان برای مطالعه مقالات بیشتر در خصوص طراحی و دکوراسیون می‌توانید به مجله خانه انزلی مراجعه کنید. علاوه بر این برای بازدید از جدیدترین فایل‌های ملکی و همچنین دریافت مشاوره می‌توانید به صفحه اصلی این موسسه به عنوان یکی از بهترین مشاوره املاک‌های شهر انزلی مراجعه نمایید.

منابع:

• decoraid
• wikipedia
• آخرین بروزرسانی در تاریخ ۲۰ مهر ۱۴۰۲